Dagje strand
20 februari 2017 - Abel Tasman National Park, Nieuw-Zeeland
Dagje strand abel tasman
Vandaag buiten luieren niet veel meegemaakt. Op weg naar de baai glijd wieka een beetje uit. Pats met haar teen onder water tegen de rots. Vanaf nu begint ze te kreupelen. Na een poosje begint de teen een beetje zwart te worden. Goed gekneusd. Pootje omhoog en voorlopig even niet wandelen. Het programma moet dus worden aangepast.
Er is een platform 50 meter de zee in. Wij zwemmen er naar toe om even te relaxen. Al gauw wordt je ervan afgemieterd. Niets aan de hand zou je denken. Verkeerd!
Het behoorlijk glad en ja hoor ik fl….. er er natuurlijk af omdat ik uitglij. Het is net het liedje elleboog kontje rug, elleboog kontje rug. Ik voel de pijn voordat ik het weet ga ik kopje onder. Ik hoor nog net de ooow’ s en de aah’s maar het gaat goed.
Tinie wordt een handje geholpen. Hoppa de plomp in. Ze komt boven en merkt dat haar parel oorbel weg is. Shit, zoeken en duiken een paar Russische kinderen helpen mee. Tevergeefs. Na een wandeling en wat zonnen gaan we voor een lichte lunch met drankje.
We gaan met de auto terug naar ons appartement. Wieka kan niet zover lopen. Simon is vooruit gegaan om ons met de auto te halen.
Thuis voet in het ijs en niks doen
Vandaag buiten luieren niet veel meegemaakt. Op weg naar de baai glijd wieka een beetje uit. Pats met haar teen onder water tegen de rots. Vanaf nu begint ze te kreupelen. Na een poosje begint de teen een beetje zwart te worden. Goed gekneusd. Pootje omhoog en voorlopig even niet wandelen. Het programma moet dus worden aangepast.
Er is een platform 50 meter de zee in. Wij zwemmen er naar toe om even te relaxen. Al gauw wordt je ervan afgemieterd. Niets aan de hand zou je denken. Verkeerd!
Het behoorlijk glad en ja hoor ik fl….. er er natuurlijk af omdat ik uitglij. Het is net het liedje elleboog kontje rug, elleboog kontje rug. Ik voel de pijn voordat ik het weet ga ik kopje onder. Ik hoor nog net de ooow’ s en de aah’s maar het gaat goed.
Tinie wordt een handje geholpen. Hoppa de plomp in. Ze komt boven en merkt dat haar parel oorbel weg is. Shit, zoeken en duiken een paar Russische kinderen helpen mee. Tevergeefs. Na een wandeling en wat zonnen gaan we voor een lichte lunch met drankje.
We gaan met de auto terug naar ons appartement. Wieka kan niet zover lopen. Simon is vooruit gegaan om ons met de auto te halen.
Thuis voet in het ijs en niks doen
groetjes van ons uit een herfstachtig Holland:-(